Wilk Szary jest ssakiem należącym do grupy mięsożerców. Terminem tym określa się zarówno dzikie, jak i udomowione osobniki, natomiast zwykle nie stosuje się go do opisywania zwyczajnych wilków. Z biegiem czasu powstało wiele gatunków psów, a wśród nich dodatkowo wiele wariacji. Na przykład, wysokość psa mierzona od ziemi do grzbietu wynosi od kilku cali (tak jak u Chihuahua) do prawie trzech stóp (tak jak u Wilczarza Irlandzkiego). Kolory sierści psów również są zróżnicowane- poczynając od różnych odcieni szarości, poprzez brązy jaśniejsze (kolor nazywany ,,opalonym") i ciemniejsze (,,czekolada"), kończąc na wariacjach związanych z układem tych kolorów. Sierść psa może być bardzo krótka, ale może też mieć kilkanaście centymetrów. Może ona przypominać grube, szorstkie włosy, wełnę; może być prosta lub kręcona.Psy pochodzą od udomowionych wilków. Pierwsze pojawienie się tych zwierząt w domostwie miało miejsce nie później niż 15 tysięcy lat temu. Badania genetyczne, skamielin i DNA dowodzą, że zjawisko mogło mieć miejsce nawet 100 tysięcy. Inne badania wskazują na to, że psy pojawiły się w domach dużo później, a stało się to za sprawą udomowienia populacji dzikich psów, które wcześniej ewaluowały jako gałąź pochodząca od wilków.
Psy są bardzo towarzyskimi zwierzętami, ale ich osobowość i zachowanie są bardzo zróżnicowane tak samo jak sposób ich traktowania przez właścicieli i innych osób, z którymi mają kontakt. Znęcanie fizyczne i wygłodzenie może doprowadzić do zmiany osobowości psa na naurotyczą i bardzo niebezpieczną. Zwykłe nieprzystosowanie do otoczenia może pociągnąć za sobą nieakceptowane zachowania. Nie jest czymś niezwykłym dla psa żeby zaatakować człowieka i inne zwierzęta, jakkolwiek dzieje się tak z powodu braku opieki a także niewłaściwego wychowywania przez właściciela. Śmiech nie musi być postrzegany przez człowieka jako coś wyjątkowo, choć Arystoteles zauważył, że ,,tylko człekokształtne zwierzę się śmieje". Różnice pomiędzy śmiechem szympansa i człowieka mogą być rezultatem adaptacji, która doprowadziła ludzi do możliwości mówienia. Niektórzy psychologowie badający zachowanie twierdzą, że zdawanie sobie sprawy ze swojej sytuacji lub bycie w stanie porównania swojego położenia do czyjegoś są zalążkami śmiechu, tak więc zwierzę nie może się śmiać w taki sam sposób jak człowiek. Psi śmiech brzmi podobnie do normalnego dyszenia. Jednakże analiza dyszenia za pomocą spektrografu wykazała, że to dyszenie różni się pod względem serii częstotliwości od tego, które prowadzi do śmiechu. Kiedy ta zarejestrowana wokalizacja psiego śmiechu jest odgrywana dla psiej publiki, może zainicjować zabawę, wdrożyć pro-socjalne zachowanie, a także obniżyć poziom stresu. W badaniach, które przeprowadzili Simonet, Versteeg i Storie, obserwowanych było sto dwadzieści psich osobników. Psy znajdujące się w przedziale wiekowym od 4 miesięcy do 10 lat były porównywane będąc w sytuacji, gdy nagranie psiego śmiechu było odtwarzane do sytuacji, gdy nie było odtwarzane. Mierzenie stresu opierało się na obserwacji dyszenia, warczenia, ślinienia się, przemieszczania, szczekania, kulenia się, robienia nagłych ruchów w przód, chęci do zabawy, siadania, rozglądania się i kładzenia się. Badania zaowocowały w pozytywne odkrycia, jako że odtwarzany psi śmiech przyniósł następujące rezultaty: znaczne obniżenie liczby zachowań wskazujących na stres, podniesienie ogona i charakterystyczny układ pyska przy próbie inicjacji zabawy, wzrost częstotliwości zachowań pro-socjalnych takich jak lizanie ust. Badanie to sugeruje, że odtwarzanie wokalizacji psiego śmiechu może uspokajać i prawdopodobnie podnieść liczbę adopcji w schroniskach.
